Begin april deden mijn vriendin en ik mee aan het Bi-ont project Patchworkkleed 2010. Bi-ont staat voor binding en ontmoeting tussen vluchtelingen en autochtone Nederlanders.
Met een groep van 20 vrouwen (10 uit Nederland en 10 vanuit andere landen) maakten we o.l.v. een beeldend kunstenares 1 kleed met als thema “het gevoel van thuis”.
De eerste avond maakten we kennis met elkaar en zochten we stofjes uit die ons aanspraken terwijl onze hersens aan het werk waren met de vraag: Waar denk ik aan bij het gevoel van thuis? Wat wil ik verbeelden?
Het is de bedoeling dat ieder zijn eigen lapje maakt van plm. 20cm in het vierkant. Al die lapjes worden later aan elkaar gezet en vormen zo samen 1 kleed/quilt. Er wordt niet alleen gewerkt maar natuurlijk ook veel gepraat met elkaar. Het is erg leuk zo samen te werken.
Sommigen hebben twee of zelfs drie lapjes gemaakt, dat mocht. Ik heb al die weken over het ene lapje gedaan. Voor mij was dat al lastig genoeg om het thuisgevoel te verbeelden.
De kunstenares die aan het project leiding gaf, Erna Wiggermans naaide alle lapjes aan elkaar tot een top. Die zal flink groot zijn! Het zijn wel 30 lapjes van 20x20cm. Het naaien viel niet mee, zo vertelde Erna. Er was best veel op geplakt aan bloemen, en allerlei andere versieringen. En dat bleef niet allemaal zitten. Aan ons daarna de taak om het kleed door te pitten. Dat viel ook echt niet mee. Dikkere stoffen, soms meerdere lagen, dikke fiberfill………..
Niet met quiltgaren, maar met gewoon machinegaren. Nam je een dubbele draad dan raakte het in de knoop. Gewone naainaalden, geen vingerhoeden! Werken met de ik-en-jij steek, grotere steken dan we eigenlijk gewend zijn dus.
De afsluitende avond, de presentatie van de quilt, was op 18 mei dit jaar. Wij spraken af wie welke hapjes daarvoor mee zou nemen. Hapjes, uit je eigen land.
Op de foto links zie je mijn uiteindelijke lapje. Links de bloemenvelden, rechts het water van het IJsselmeer. Met een beetje fantasie kun je daartussen de Westfriese Omringdijk zien. Het uiteindelijke kleed is een kleurig kleed geworden.
Met een groep van 20 vrouwen (10 uit Nederland en 10 vanuit andere landen) maakten we o.l.v. een beeldend kunstenares 1 kleed met als thema “het gevoel van thuis”.
De eerste avond maakten we kennis met elkaar en zochten we stofjes uit die ons aanspraken terwijl onze hersens aan het werk waren met de vraag: Waar denk ik aan bij het gevoel van thuis? Wat wil ik verbeelden?
Het is de bedoeling dat ieder zijn eigen lapje maakt van plm. 20cm in het vierkant. Al die lapjes worden later aan elkaar gezet en vormen zo samen 1 kleed/quilt. Er wordt niet alleen gewerkt maar natuurlijk ook veel gepraat met elkaar. Het is erg leuk zo samen te werken.
Sommigen hebben twee of zelfs drie lapjes gemaakt, dat mocht. Ik heb al die weken over het ene lapje gedaan. Voor mij was dat al lastig genoeg om het thuisgevoel te verbeelden.
De kunstenares die aan het project leiding gaf, Erna Wiggermans naaide alle lapjes aan elkaar tot een top. Die zal flink groot zijn! Het zijn wel 30 lapjes van 20x20cm. Het naaien viel niet mee, zo vertelde Erna. Er was best veel op geplakt aan bloemen, en allerlei andere versieringen. En dat bleef niet allemaal zitten. Aan ons daarna de taak om het kleed door te pitten. Dat viel ook echt niet mee. Dikkere stoffen, soms meerdere lagen, dikke fiberfill………..
Niet met quiltgaren, maar met gewoon machinegaren. Nam je een dubbele draad dan raakte het in de knoop. Gewone naainaalden, geen vingerhoeden! Werken met de ik-en-jij steek, grotere steken dan we eigenlijk gewend zijn dus. De afsluitende avond, de presentatie van de quilt, was op 18 mei dit jaar. Wij spraken af wie welke hapjes daarvoor mee zou nemen. Hapjes, uit je eigen land.
Op de foto links zie je mijn uiteindelijke lapje. Links de bloemenvelden, rechts het water van het IJsselmeer. Met een beetje fantasie kun je daartussen de Westfriese Omringdijk zien. Het uiteindelijke kleed is een kleurig kleed geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert! Dank je wel.